Histotia Przedstawiamy historię Polski na przestrzeni dziejów od prehistorii ziem polskich do 2000 r. Napisana jest chronologicznie, w sposób popularny i zwięzły. Może być pomocna w nauce historii, zwłaszcza dla uczniów szkół średnich. Poszczególne rozdziały ilustrowane są portretami władców i przywódców państwowych.

	HISTORIA PRZY KAWIE
HISTORIA PRZY KAWIE - HISTORIA ŁATWO I SZYBKO

Państwo wczesnośrednie

Polska wczesnopiastowska:

• 965 – sojusz z Czechami, małżeństwo księcia Mieszka I z Dobrawą
  966 – chrzest Polski
  972 – zwycięstwo nad niemieckim margrabią Hodonem w bitwie pod Cedynią
  981 – zajęcie Grodów Czerwieńskich przez księcia kijowskiego Włodzimierza
  990 – odebranie Czechom Śląska; przyłączenie Małopolski
  991 – „Dagome iudex”, najstarszy dokument dotyczący państwa polskiego
  997 – misja Św. Wojciecha w Prusach
  1000 – pielgrzymka cesarza Ottona III do Gniezna; utworzenie metropolii gnieźnieńskiej
  1002-1018 – trzy wojny z cesarzem Henrykiem II (zajęcie Milska i Łużyc)
  1003 – zajęcie Czech i Moraw
  1018 – wyprawa kijowska Bolesława Chrobrego; przyłączenie Grodów Czerwieńskich
  1025 – koronacja Bolesława Chrobrego na króla
  1025 – koronacja Miesza II
  1028 i 1030 – najazdy Mieszka II na Saksonię
  1031 – najazd ruski i niemiecki; utrata Milska, Łużyc i Grodów Czerwieńskich
  1037 – bunt feudałów; rewolucja ludowa
  1038-1039 – najazd księcia czeskiego Brzetysława; utrata Śląska
  1039-1041 – opanowanie małopolski przez Kazimierza odnowiciela; Kraków główna siedzibą władcy
  1047 – odzyskanie Mazowsza z rąk Miecława
  1076 – koronacja Bolesława Śmiałego
  1079 – zabójstwo biskupa Stanisława; bunt rycerstwa; wygnanie króla na Węgry
  1090-1092 – przejściowe opanowanie Pomorza Gdańskiego przez Władysława Hermana
  1093 – bunt przeciwko palatynowi Sieciechowi
  1097 – wydzielenie dzielnic dla synów przez Władysława Hermana
  1102 – podział kraju pomiędzy Zbigniewa i Bolesława Krzywoustego
  1106-1007 – wojna domowa ze Zbigniewem; zjednoczenie kraju przez Bolesława Krzywoustego
  1109 – odparcie ataku Henryka V (obrona Głogowa)
  1119 – przyłączenie Pomorza Gdańskiego do państwa Bolesława Krzywoustego
  1121-1122 – podbój Pomorza Zachodniego; książę pomorski Warcisław lennikiem Polski
  1131- zerwanie sojuszu z Węgrami, spustoszenie Śląska przez czechów
  1133 – zagrożenie niezależności Kościoła polskiego dążeniami arcybiskupstwa w Magdeburgu
  1138 – tzw. testament Bolesława Krzywoustego; wprowadzenie zasady senioratu, wydzielenie synom dzielnic

Rozbicie dzielnicowe:

• 1138 – Władysław II seniorem
  1146 – wygnanie Władysława II z kraju przez braci
  1146 – najazd cesarza Konrada III
  1157 – najazd cesarza Fryderyka I Rudobrodego; Bolesław lennikiem cesarza Niemiec
  1167 – wydzielenie dzielnicy Kazimierzowi Sprawiedliwemu
  1173 – początek rządów Mieszka III starego w Krakowie
  1177 – obalenie pryncypatu Mieszka III; osadzenie na krakowskim tronie Kazimierza Sprawiedliwego
  1180 – zjazd w Łęczycy książąt piastowskich, możnych i biskupów
  1191 – zajęcie Krakowa przez Mieszka III Starego
  1194 – śmierć Kazimierza Sprawiedliwego
  1194 – Leszek Biały zasiada na tronie krakowskim
  1195 – bitwa nad Mozgawą; klęska Mieszka III
  1198 – odzyskanie Krakowa przez Mieszka III Starego
  1205 – odparcie najazdu Rusinów
  1207 – Wincenty Kadłubek krakowskim biskupem
  1211 – lokacja Złotoryi
  1226 – sprowadzenie Krzyżaków do Polski
  1227 – zjazd książąt w Gąsawie; zabójstwo Leszka Białego
  1227-1232 – rywalizacja Konrada Mazowieckiego i Henryka Brodatego o Kraków
  1230 – osadzenie Krzyżaków na ziemi chełmińskiej
  1232 – objęcie tronu krakowskiego przez Henryka Brodatego
  1241 – bitwa pod Legnicą, najazd tatarski na Polskę; śmierć Henryka Pobożnego
  1262 – najazd litewski na Mazowsze
  1283 – zagrożenie ze strony Krzyżaków po podbiciu przez nich Prus
  1288 – objęcie rządów nad dzielnica krakowska przez Henryka Probusa po śmierci Leszka Czarnego; walki z księciem Władysławem Łokietkiem
  1290 – starania Henryka Probusa o koronę polska; zapisanie ziemi krakowskiej i sandomierskiej Przemysłowi II

Dynastie Piastów, Przemyślidów i Andegawenów:

• 1290-1290 – utrata Małopolski przez Przemysła II
  1295 – koronacja Przemysła II w Gnieźnie; jego królestwo objęło Wielkopolskę i Pomorze
  1296 – zamordowanie Przemysła w Rogoźnie
  1300 – koronacja Wacława w Gnieźnie; wygnanie Władysława Łokietka
  1304-1306 – Łokietek zajmuje Małopolskę, ziemię sieradzką, łęczycką, Pomorze Gdańskie i Kujawy
  1306 – zamordowanie Wacława III
  1308 – zajęcie Gdańska przez Brandenburczyków; wezwanie na pomoc Krzyżaków; zajęcie przez nich całego Pomorza Gdańskiego
  1311-1312 – bunt wójta Alberta w Krakowie
  1320 – koronacja Władysława Łokietka w Krakowie
  1329-1332 – najazdy Krzyżaków, sprzymierzonych z Janem Luksemburskim
  1333 – bitwa pod Płowcami
  1335 – układy w Wyszehradzie
  1339 – układ sukcesyjny Kazimierza Wielkiego w Andegawenami
  1339 – proces z Krzyżakami w Warszawie
  1343 – pokój w Kaliszu
  1347 – kodyfikacja praw zwyczajowych dla Małopolski i Wielkopolski
  1351 – Mazowsze lennem Polski
  1364 – Kazimierz Wielki funduje uniwersytet w Krakowie
  1374 – Ludwik Andegaweński wydaje przywilej dla szlachty w Koszycach
  1376-1377 – konflikt z Litwą o Ruś Czerwoną
  1385 – unia polsko-litewska w Krewie
  1386 – chrzest Jagiełły i ślub z Jadwigą; Jagiełło królem Polski
  1392 – uznanie Witolda Wielkim Księciem Litewskim pod zwierzchnictwem Jagiełły, jako najwyższego księcia Litwy

• 1400 – odnowienie uniwersytetu w Krakowie
  1400-1401 – wyprawy krzyżackie na Litwę
  1401 – unia wileńska
  1409-1411 – wielka wojna z Zakonem Krzyżackim; decydujące zwycięstwo w bitwie pod Grunwaldem (15 VII 1410)
  1411 – I pokój toruński
  1413 – unia w Horodle
  1430 – przywilej jedlneński, wprowadzający nietykalność osobistą dla szlachty
  1435 – pokój w Brześciu Kujawskim, kończący wojnę z Krzyżakami
  1440 – Władysław, syn Jagiełły, królem Węgier
  1444 – śmierć Władysława w bitwie pod Warną
  1447 – koronacja Kazimierza IV Jagiellończyka
  1454 – akt inkorporacji Prus do Polski (na wniosek Związku Pruskiego); wybuch wojny trzynastoletniej
  1466 – II pokój toruński
  1471-1479 – powołanie Władysława, syna Kazimierza Jagiellończyka, na tron czeski
  1490 – Władysław Jagiellończyk królem Węgier
  1492 – Aleksander Jagiellończyk Wielkim Księciem Litewskim
  1496 – przywilej piotrkowski dla szlachty
  1499 – unia wileńska
  1500-1503 – wojny z Moskwą
  1505 – sejm radomski; konstytucja Nihil novi
  1506 – zatwierdzenie Statutów Łaskiego

Olbrzymie obszary Europy Środkowej i Wschodniej we wczesnym średniowieczu zamieszkiwali Słowianie. Ich pochodzenie i pierwotne siedziby są do dziś przedmiotem dyskusji i sporów pomiędzy historykami. Słowian należy zaliczyć do grupy ludów indoeuropejskich.

Wśród Słowian możemy wyodrębnić trzy grupy:

• Słowianie południowi – tą grupę tworzyły plemiona Słoweńców, Bułgarów, Serbów i Macedończyków
• Słowianie wschodni – z tej grupy wyłoniły się w ciągu wieków narody Rosjan, Ukraińców i Białorusinów
• Słowianie zachodni – grupę tę tworzyli przodkowie dzisiejszych Polaków, czechów, Słowaków oraz Słowianie zamieszkujący w średniowieczu tereny pomiędzy Odra a Łabą – Obodryci, Wieleci, Serbowie Łużyccy.

Teren wczesnopiastowskie Polski zamieszkiwały plemiona słowiańskie takie jak:

Pyrzyczanie, Wolinianie, Pomorzanie (zajmowali tereny Pomorza)

• Ślężanie, Dziadoszanie, Opolanie, Golęszyce (teren Śląska)
• Wiślanie (Małopolska)
• Goplanie, Polanie (teren Wielkopolski)
• Mazowszanie (Mazowsze)
• Lędzice (teren Lubelszczyzny).

Słowianie w okresie wczesnego średniowiecza przeżywali rozkład wspólnoty plemiennej i powstawanie pierwszych prymitywnych jeszcze organizacji państwowych, które miały charakter demokracji wojennych. Wraz z rozkładem wspólnoty plemiennej postępował rozkład rodów patriarchalnych. Do większego znaczenia w tych okolicznościach zaczęła dochodzić rodzina. Wspólnotę rodową Słowian zastąpiła z czasem wspólnota terytorialna. Występowała ona pod różnymi nazwami. Źródła ruskie przekazały ją pod nazwą – mir lub wierw, polskie – opole, czeskie – obina, wreszcie źródła południowosłowiańskie jako – żupa. W najważniejszych sprawach dla plemienia decydowała wspólnota plemienna, czyli zgromadzenie jej dorosłych, pełnoprawnych członków (mężczyzn). Był to tzw. wiec. To on powoływał naczelnika plemienia, który sprawował władzę podczas wojny, później także w czasie pokoju.

W okresie wczesnego średniowiecza postępował proces łączenia się wspólnot terytorialnych w jednostki wyższego rzędu – plemiona.

Na terenie dzisiejszej Polski, istniały dwa ośrodki wokół których zaczęło się skupiać życie polityczne. Jednym z nich był kraj Wiślan, drugim kraj Polan. Ten ostatni ośrodek zdołał rozszerzyć swoje wpływy na dorzecze Warty, a do połowy X wieku udało się Polanom opanować cały obszar pomiędzy Odrą i Wisłą. Dzieła zjednoczenia plemion polskich dokonał Mieszko dynastii polańskiej Piastów. Był on pierwszym zanotowanym przez źródła władcą. Część historyków uznaje także za wiarygodne istnienie, wskazanych przez Galla Anonima, jako poprzedników – Siemowita, Leszka i Siemomysła. W latach 90-tych X wieku Piastowie sprawowali władzę na obszarze zbliżonym do dzisiejszego terytorium Polski (poza obszarem północno-wschodnim zamieszkiwanym prze Prusów).

Mieszko, aby wzmocnić nowe państwo i zabezpieczyć go przed chrystianizacją, prowadzoną mieczem, zdecydował się w 966 r. przyjąć chrzest. Wraz z nim uczyniła to jego drużyna, a w ciągu kolejnych lat akcję chrystianizacyjną przeprowadzono także na terenie całego podległego Piastom obszaru. Chrzest został poprzedzony sojusze z Czechami oraz ślubem z czeską księżniczką Dobrawą. Przyjęcie wiary chrześcijańskiej wzmacniało władzę Mieszka wewnątrz państwa, a powstanie organizacji kościelnej utrwaliło słabe jeszcze struktury państwowe.

Władza książęca w okresie wczesnopiastowskim miała charakter autorytarny, jednak nie była to władza absolutna. Najważniejszy i decydujący głos należał do elity państwa – do możnych (principes). Ta grupa sprawowała funkcje urzędnicze. W państwie obowiązywało prawo książęce. Był to całokształt uprawnień monarchy do sprawowania władzy sądowej nad podległą mu ludnością. Miał także prawo do pobierania danin oraz korzystania z posług.

Centrum władzy znajdowało się na dworze książęcym. Wokół księcia znajdowała się jego rodzina oraz kościelni dostojnicy, urzędnicy, pisarze i w końcu drużyna.

Do najważniejszych urzędów Polski średniowiecznej należały:

• urząd wojewody – był zarządcą dworu księcia (monarchy); sprawował sądy w jego zastępstwie, pełnił dowództwo wojskowe, sprawował także nadzór nad administracja terenową i kontrolował ściąganie świadczeń
• urząd podkomorzego (komornika) – był osoba odpowiedzialną za zarządzanie dworem i państwem; do jego kompetencji należał nadzór nad skarbem państwa;
• urząd włodarza – osoba ta pełniła zarząd nad majątkami księcia (monarchy)
• urząd cześnika, strażnika, miecznika, koniuszego oraz łowczego – osoby te sprawowały nadzór nad odpowiednią, powierzoną im częścią gospodarstwa dworskiego
• urząd kanclerza – urząd pojawił się w XIII wieku; kanclerz był zazwyczaj osobą duchowną; odpowiadał za kancelarię i monarszą kaplicę; bardzo szybko obok wojewody stał się najważniejszą osobą w państwie

Podstawą administracji terenowej był sieć grodów. Wokół grodu koncentrował się okręg grodowy (później nazwany kasztelanią). Na jego czele stał pan grodowy (później kasztelan). Okręgi grodowe były następnie grupowane z prowincje. Zazwyczaj około 90 okręgów, stanowiło jedną prowincję. Państwo Piastów składało się z 7-8 prowincji. Na czele prowincji stał komes – wojewoda. Ludność podlegała władzy księcia i musiała ponosić na jego rzecz, a tym samym na rzecz państwa daniny i świadczenia.

Do najważniejszych tego typu ciężarów należały:

• powołowe, poradlne lub podymne – danina płacona w zależności od wielkości posiadanego majątku
• podworowe – coroczna danina w bydle; ściągana z całej wsi
• stan – obowiązek goszczenia urzędników oraz dostarczenia im środków transportu

Rozbicie dzielnicowe przyniosło wielkie przeobrażenia o charakterze gospodarczym i społecznym. Rozpoczęło się osadnictwo na prawie niemieckim, oraz związana z nim akcja nadawania immunitetów i powstawanie miast i ich samorządu. Zaczął się powoli kształtować stan kmiecy oraz mieszczański. W rozbitym na dzielnice kraju powstało wiele ośrodków władzy, którymi były dwory książąt piastowskich. Realna władza, którą posiadał książę zależała od kilku czynników: od wielkości dzielnicy, od liczby pretendentów do tronu po jego śmierci, od potęgi i siły miejscowego możnowładztwa, a także od możliwości współpracy z Kościołem , w końcu od osobistych zdolności księcia. W okresie rozbicia dzielnicowego odrębną i silną pozycję wykształciło sobie duchowieństwo, ale także i grupa możnych. podstawy prawne do takiego stanu rzeczy stworzyły immunitety, które zwalniały od ciężarów na rzecz państwa (immunitet gospodarczy), a immunitet sądowy przynosił dodatkowe dochody księciu w postaci opłat za procesy.

W XIV wieku zmianie uległa organizacja państwa. W XII-XIII wieku rozkładowi pod wpływem akcji nadawania immunitetów, uległo prawo książęce. Przestała także istnieć organizacja kasztelańska. Od tej pory centrum sprawowania władzy stała się królewska kancelaria. Kierowali nią kanclerz i podkanclerzy. Za skarb odpowiadał podskarbi królewski. Dopiero w XV wieku nastąpiło oddzielenie skarbu monarchy od skarbu państwowego. Zarząd nad dworem sprawował marszałek dworu, później zwany marszałkiem koronnym. Ważną funkcją była instytucja starościńska. Starostowie byli urzędnikami mianowanymi przez króla. Zastępowali go w poszczególnych dzielnicach państwa. Do ich kompetencji należało sądownictwo, sprawy dotyczące obronności kraju oraz zwoływanie  pospolitego ruszenia.

Pierwsze lata sprawowania władzy w Polsce przez dynastię Jagiellonów przyniosły także istotne zmiany. Ukształtowało się w Polsce społeczeństwo stanowe oraz powstał polski system parlamentarny. Wzrosła rola szlachty, dzięki nadawanym przez królom przywilejom. Osłabła rola mianowanych przez króla starostów, co nie sprzyjało centralizacji władzy monarszej. Pod koniec XV wieku ukształtował się Sejm Walny, który wyłonił się ze zjazdów ogólnopaństwowych, na które przybywali reprezentanci wszystkich dzielnic. Na tych zajadach w wiekach wcześniejszych zatwierdzane były traktaty międzynarodowe, umowy i kodyfikacje prawa. Udział w nich brali członkowie rady królewskiej, którzy pochodzili ze stanu szlacheckiego. W obradach uczestniczył król. Znaczenie Sejmu Walnego rosło wraz ze słabością władzy królewskiej oraz ugruntowaniem się zasady elekcyjności tronu.

Przyjmuje się, że pod koniec XV wieku (na sejmie w Piotrkowie w 1493 r.) ukształtował się ostatecznie polski dwuizbowy sejm, który składał się z senatu i izby poselskiej.

• IX-X w. – pierwsze organizmy plemienne w Małopolsce (państwo Wiślan), w Wielkopolsce (państwo Polan); rozwój Pomorza Zachodniego
• 972 r. – zakończenie walk o Pomorze Zachodnie
• 981 r. – zajęcie Grodów Czerwieńskich przez księcia kijowskiego Włodzimierza
• 990 r. – odebranie Czechom Śląska, przyłączenie Małopolski
• 1002-1018 r. – zajęcie Milska i Łużyc
• 1003 r. – zbrojne zajęcie Czech i Moraw
• 1018 r. – przyłączenie Grodów Czerwieńskich
• 1031 r. – utrata Milska, Łużyc i Grodow czerwieńskich w wyniku najazdów ruskiego i niemieckiego
• 1038-1039 r. – najazd księcia czeskiego Brzetysława; utrata Śląska
• 1039-1041 r. – opanowanie Małopolski i Wielkopolski przez Kazimierza Odnowiciela
• 1047 r. – odzyskanie Mazowsza z rak Masława (Miecława)
• 1050 r. – przejściowe odbicie Śląska
• 1054 r. – zjazd w Quedlinburgu; uznanie przez Czechy przynależności Śląska do Polski
• 1090-1092 r. – przejściowe opanowanie Pomorza nadwiślańskiego (gdańskiego)
• 1119 r. – przyłączenie Pomorza Gdańskiego do państwa Bolesława Krzywoustego
• 1121-1122 – podbój Pomorza Zachodniego
• 1290-1292 r. – utrata przez Przemysła, księcia wielkopolskiego, dzielnicy małopolskiej
• 1294 r. – objęcie przez Przemysła władzy na Pomorzu Wschodnim
• 1308 r. – zajęcie przez Brandenburczyków Gdańska; wezwanie na pomoc Krzyżaków; Krzyżacy podstępnie zajmują miast Gdańsk i całe Pomorze Gdańskie
• 1335 r. – układ w Wyszehradzie – król Czech Jan Luksemburski zrzeka się roszczeń do Polski i Mazowsza; układ w Trenczynie – Kazimierz Wielki zrzeka się praw do księstw śląskich
• 1343 r. – pokój w Kaliszu; Kazimierz Wielki w zamian z Kujawy i ziemie dobrzyńską oddaje Krzyżakom jako „jałmużnę” Pomorze Gdańskie i ziemię chełmińską
• 1340-1349 r. – zajęcie Rusi Halickiej i części Wołynia
• 1345-1348 r. – wojna o Śląsk; potwierdzenie jego przynależności do Czech
• 1365-1368 r. – opanowanie Santoka, Drezdenka, ziemi wałeckiej i drahimskiej
• 1370 r. – zajęcie przez Litwę ziemi włodzimierskiej, a przez Brandenburgię Santoka i Drezdenka
• 1387 r. – odebranie Rusi Halickiej Węgrom
• 1387 r. – Mołdawia lennem Polski
• 1391-1396 r. – wojna z Władysławem Opolczykiem; odebranie mu ziemi wieluńskiej i Kujaw
• 1411 r. – I pokój toruński; Krzyżacy zwracają Żmudź Litwie, a Polsce ziemię dobrzyńską
• 1466 r. – II pokój toruński; do Polski zostały włączone; Pomorze Gdańskie, ziemia chełmińska, Warmia (tereny te określono mianem Prus Królewskich); Prusy Zakonne lennem Polski
• 1495 r. – włączenie księstwa płockiego do Korony

Wśród przyczyn zawarcia unii pomiędzy Polska a Litwa należy wymienić:

• chęć zabezpieczenia pogańskiej Litwy przed agresją ze strony Krzyżaków; w interesie Polski leżało osłabienie Zakonu Krzyżackiego, co dawało w przyszłości szansę na odzyskanie utraconych ziem
• dążenia możnowładztwa Małopolski do utrzymania i rozszerzenia wpływów na obszarze Rusi Halickiej
• odsunięcie groźby zdominowania Litwy przez prawosławną Ruś
• misją chrystianizacyjną na terenie Litwy był zainteresowany polski Kościół
• dla feudałów litewskich bardzo atrakcyjne były przywileje stanowe, które posiadała polska szlachta

Zawarcie unii pomiędzy Polską a Litwą przyniosło zasadniczą zmianę układu sił politycznych w Europie Środkowo-Wschodniej oraz reorientację polityki dotychczas prowadzonej przez państwo polskie. W XIV wieku ziemie polskie były nękane najazdami ze strony Litwy (głównie północne Mazowsze). Po pojawieniu się na ziemiach północnych Zakonu Krzyżackiego w tą właśnie stronę zwróciło się ostrze polskiej polityki. Litwini po zawarciu unii stali się z wrogów, sojusznikami. Unia polsko-litewska miała wyraźnie antykrzyżacki charakter, zwłaszcza w momencie zagrożenia Żmudzi przez Zakon Krzyżacki. Unia z Litwa wciągała również Polskę w bardzo prawdopodobny w przyszłości konflikt z Moskwą.

W 1370 r. zmarł Kazimierz Wielki, ostatni przedstawiciel dynastii Piastów na tronie polskim. W wyniku zwartego jeszcze przed śmiercią Kazimierza Wielkiego układu z Węgrami, na tronie Polski zasiadł Ludwik Andegaweński. Dwunastoletni okres rządów tego władcy w szczególnie istotny sposób wpłynął na ostateczne ukształtowanie się w Królestwie społeczeństwa stanowego. Król ludwik zapoczątkował też wydawanie przywilejów dla szlachty polskiej, które miały być gwarantem rządów przedstawicieli dynastii Andegaweńskiej w Polsce. Do najważniejszych przywilejów, które zostały nadane członkom stanu szlacheckiego w tym czasie, należy zaliczyć przywilej w Budzie z 1355 r. oraz przede wszystkim przywilej wydany w Koszycach w 1374 r.

Od czasów rządów węgierskich w Polsce ugruntowała się zasada elekcyjności tronu. Elekcja Ludwika Andegaweńskiego wyła wynikiem poparcia, którego elektowi udzieliło jedno z silniejszych wówczas w Polsce stronnictw szlacheckich. Zgodnie z warunkami umowy po jego śmierci tron miał przypaść Marii, córce Ludwika. Jej kandydatura została jednak w Polsce odrzucona. W tej sytuacji wybór padł na drugą córkę Ludwika, dwunastoletnią wówczas, Jadwigę. W 1384 r. została koronowana w Krakowie na króla Polski (co de facto oznaczało zerwanie unii w Węgrami, tam bowiem królem została wybrana Maria). Jadwiga została zmuszona przez swoich polskich zwolenników do zerwania zaręczyn (?) z Wilhelmem Habsburgiem oraz do poślubienia litewskiego, pogańskiego księcia Jagiełły. Wszystkie te postanowienia, a także pozostałe warunki, dotyczące unii pomiędzy Polską i Litwą, zostały zawarte w akcie unii w Krewie , podpisanym w 1385 r. 

Zawarcie unii przyniosło dość istotną zmianę układu politycznego oraz reorientację dotychczasowej polityki zagranicznej państwa polskiego. Kolejne unie polsko-litewskie miały wyraźnie ostrze wymierzone w Zakon Krzyżacki, który wówczas zagrażał jedności Litwy, ale także i Polski. Unie zmieniły również stosunki Polski z państwem moskiewskim, które od tej pory stało się bardziej „obecnym” partnerem w stosunkach międzynarodowych i jak miała pokazać przyszłość także i stroną w konfliktach militarnych.

Dynastia Jagiellonów panowała na tronie Polski aż do 1570 r., kiedy zmarł bezpotomnie ostatni jej przedstawiciel na tronie polskim – Zygmunt August. Stosunki pomiędzy dwoma państwami – Polską i Litwą, przez cały omawiany okres układały się różnie. Uregulować je miały kolejne unie, których akty zostały podpisane w Wilnie i Radomiu (1401 r.), w Horodle (1413 r.) oraz w Lublinie (1569 r.).

Panowanie dynastii Jagiellonów, a szczególnie pierwsze 100 lat (od 1386 do 1492 r.) przyniosło ukształtowanie się stanów i monarchii stanowej oraz powstanie polskiego systemu parlamentarnego.

GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA

Zapoznaj się z pełną ofertą edukacyjną Akademii Media Informacyjne. Gwarantujemy najlepszą kadrę wykładowców oraz zaplecze lokalowe i sprzętowe. Wszystko na miarę trzeciego tysiąclecia.

Zapoznaj się z pełną ofertą edukacyjną Akademii Media Informacyjne. Gwarantujemy najlepszą kadrę wykładowców oraz zaplecze lokalowe i sprzętowe. Wszystko na miarę trzeciego tysiąclecia.

Zapoznaj się z pełną ofertą edukacyjną Akademii Media Informacyjne. Gwarantujemy najlepszą kadrę wykładowców oraz zaplecze lokalowe i sprzętowe. Wszystko na miarę trzeciego tysiąclecia.